Şu anda bunları hastaneden yazıyorum bebeğim. Dün gece aniden bir baş ağrısı ile uyandım. O kadar şiddetli bir ağrıydı ki ömrümde böyle bir baş ağrısı yaşamadım.
Hemen annemle babamı uyandırdım, ahmeti telefonla aradım. Beni doktora götürün dedim. Herkes aynı şeyi söyledi; "Baş ağrısına acil doktoru en fazla ağrı kesici verir. " Tansiyonumu ölçtük 13 e 8 çıktı ama bence çok daha yüksekti, tansiyon aletimiz bozuk gibiydi zaten.
Ertesi gün Hemen doktorumuz Cüneyt Evrüke'yi aradım. Kendisine sonsuz güveniyorum. Bana bazı test isimleri verdi. Pazar günü olmasına rağmen bekleme, acilden hemen yaptır bu testleri bana dön dedi. Acile gittiğimde tansiyonum 14 e 9du. Preeklampsi şüphesi ile acilen yatışım yapıldı hastaneye. İşin ilginç yanı tansiyonum 14 e 9 ken bile ben kendimi çok çok iyi hissediyordum. Sadece Cüneyt hocanın dediği testleri yaptırmak için gittim hastaneye. Gece muhtemelen benim tansiyon 20 leri bile bulmuş olabilir. Ben ömrümde böyle korkunç bir baş ağrısı görmedim çünkü, deliricem zannettim.
Preeklampsi teşhisim kesinleşmedi, 24 saatlik idrar birikiminde protein çıkarsa acilen ameliyata alınabilirmişim. Bebişim, akciğerlerin daha gelişmediği için oldu ki erken gelmek istersen diye akciğer geliştirici iğne yapıyorlar bana. Ama sen yine de azıcık sabret, vaktinde gelmeye çalış, olur mu Nazlı kızım?
* * *
Bu hastalık çok ciddi bir hastalıkmış. Kontrol altına alınmazsa hem bebek hem anne kaybedelibilirmiş. Beni servise bile çıkarmıyorlar. Doğumhane de bir odada her an doğurabilirmişim gibi davranıyorlar. Saat başı tansiyonum ölçülüyor ve Nst cihazı ile bebişin kalp atışları normal mi diye kontrol ediliyor. Telefon kullanmak yasak, Ziyaretçi zaten yasak ama Refakatçi bile yasakmış, odada mecburen tek başıma kalıyorum. Bir tek eşim kalabilirmiş yanımda ama Ahmet de Kahramanmaraş'da çalıştığı için gelemiyor. odada mecburen tek başıma kalıyorum. Keşke yanımda olsa.. Bir kerecik sarılsam, saçlarımı sevse.. Her şey iyi olacak dese.. Ya da hiç bir şey demese.. Sımsıkı ellerimi tutsa, hiç bırakmadan..O bile yeter tüm korkularımı yenmeme. Arada bir doğumhaneden çıkan sedye sesiyle irkliyorum, acaba beni mi almaya geldiler diye. Sonra tekrar uyumaya çalışıyorum-uyuyabilirsem..
En kötüsü yalnızlık ama arada bir tatlı kızım tekme atıyor, "üzülme annecim, bak ben buradayım" diye. O bana yetiyor. .
Hemen annemle babamı uyandırdım, ahmeti telefonla aradım. Beni doktora götürün dedim. Herkes aynı şeyi söyledi; "Baş ağrısına acil doktoru en fazla ağrı kesici verir. " Tansiyonumu ölçtük 13 e 8 çıktı ama bence çok daha yüksekti, tansiyon aletimiz bozuk gibiydi zaten.
Ertesi gün Hemen doktorumuz Cüneyt Evrüke'yi aradım. Kendisine sonsuz güveniyorum. Bana bazı test isimleri verdi. Pazar günü olmasına rağmen bekleme, acilden hemen yaptır bu testleri bana dön dedi. Acile gittiğimde tansiyonum 14 e 9du. Preeklampsi şüphesi ile acilen yatışım yapıldı hastaneye. İşin ilginç yanı tansiyonum 14 e 9 ken bile ben kendimi çok çok iyi hissediyordum. Sadece Cüneyt hocanın dediği testleri yaptırmak için gittim hastaneye. Gece muhtemelen benim tansiyon 20 leri bile bulmuş olabilir. Ben ömrümde böyle korkunç bir baş ağrısı görmedim çünkü, deliricem zannettim.
Preeklampsi teşhisim kesinleşmedi, 24 saatlik idrar birikiminde protein çıkarsa acilen ameliyata alınabilirmişim. Bebişim, akciğerlerin daha gelişmediği için oldu ki erken gelmek istersen diye akciğer geliştirici iğne yapıyorlar bana. Ama sen yine de azıcık sabret, vaktinde gelmeye çalış, olur mu Nazlı kızım?
* * *
Bu hastalık çok ciddi bir hastalıkmış. Kontrol altına alınmazsa hem bebek hem anne kaybedelibilirmiş. Beni servise bile çıkarmıyorlar. Doğumhane de bir odada her an doğurabilirmişim gibi davranıyorlar. Saat başı tansiyonum ölçülüyor ve Nst cihazı ile bebişin kalp atışları normal mi diye kontrol ediliyor. Telefon kullanmak yasak, Ziyaretçi zaten yasak ama Refakatçi bile yasakmış, odada mecburen tek başıma kalıyorum. Bir tek eşim kalabilirmiş yanımda ama Ahmet de Kahramanmaraş'da çalıştığı için gelemiyor. odada mecburen tek başıma kalıyorum. Keşke yanımda olsa.. Bir kerecik sarılsam, saçlarımı sevse.. Her şey iyi olacak dese.. Ya da hiç bir şey demese.. Sımsıkı ellerimi tutsa, hiç bırakmadan..O bile yeter tüm korkularımı yenmeme. Arada bir doğumhaneden çıkan sedye sesiyle irkliyorum, acaba beni mi almaya geldiler diye. Sonra tekrar uyumaya çalışıyorum-uyuyabilirsem..
En kötüsü yalnızlık ama arada bir tatlı kızım tekme atıyor, "üzülme annecim, bak ben buradayım" diye. O bana yetiyor. .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder