14.8.14

Düşük korkusu ve sonrası

Hamile olduğumu ilk öğrendiğimde içimdeki tarifsiz heyecan ve mutluluğu dün gibi hatırlıyorum. 
Büyük bir hevesle açtığım bu blogun, çocuğuma bırakacağım en güzel hatıra olacağına inandım hep. Buna rağmen yazmaktan hep kaçtım.
Bir sebebi vardı bunun.. Yazmayı delicesine istemek, ama bir o kadar da yazmaktan kaçmak. . Neden peki?
İçimde tarifsiz korkular vardı çünkü. İncinmekten korkuyordum, paramparça olmaktan. .
Yazdıkça alışmaktan, Bebeğimi daha tanımadan ona bağlanmaktan..
Sonra da onu ansızın kaybetmekten. .
* * *
Etrafımda o kadar çok düşük yapan arkadaşım oldu ki..
Daha hamile kalmadan şu lanet olasıca düşük korkusu sarıverdi içimi. Hamile kaldığımı öğrendiğimde ise her gün içimde büyüyen bebeğimle birlikte büyüdü durdu bu korku.
* * *
Korktuğumuz hep başımıza gelir? Yoksa biz mi korkularımızı gerçeğe dönüştürmede ustayızdır?.. bilmiyorum ama.. Bir sabah uyandığımda gördüğüm ufacık bir leke ile bebeğimi kaybettiğimi sandığım o güne acı bir şekilde gülmek geliyor içimden. Altı üstü ufacık bir leke.. Ama ben ortalığı birbirine kattım, hemen acile gittik. Bebeğimin sağlıklı olduğunu ve hamileliğin ilk aylarında bunun normal olduğunu söylediler ama ben tatmin olmadım. Ve ondan sonra sinsi bir soru içimi kemirdi durdu hep; "Ya kanamanın devamı gelirse? "
* * *
Ara ara lekelenmelerim devam etti. Ve her bir lekelenmede kendimi hastaneye attım, "Kalbi atıyor mu? " diye.
Sonra bir gün...
Tuvalete girdim ve. .
Beynimden vurulmuşa döndüm;
Kan! Kan!
Ve bu kez leke değil...
Bildiğin akıyor.. Durmuyor!
Tuvalet kıpkırmızı oldu, her yer kan içinde peçetelerle doldu..
Eşim nöbette, annemlerle kalıyorum.
Çığlığı bastım ağlaya ağlaya "Anneee, annneee! Bebeğim gitti, bebeğim gittiiii!!! diye :(
Bir yandan Ahmet'i arayın diyorum, sesini duymaya o kadar ihtiyacım var ki.. "Bebeğimiz gitti, gittiiii.." diyorum ona da.. Nutku duruyor, "Sen iyi misin? Üzülme :(" diyebiliyor sadece..
Aklımda binbir türlü soru var.
"Cinsiyetini bile öğrenememiştik, seni hiç tanıyamadım bebeğim" diye düşünüyorum. Ve bağlanmaktan ne kadar korksam da ona, çoktan kördüğüm olduğumu görüyorum.
* * *
Babam hemen ambulans çağırdı, ağlaya ağlaya bindim.. Ama içimde değişik bir rahatlık.. ilk şoku atlattım ve ilk defa bu kadar çok kan gelmesine rağmen yaşadığına inandım bebeğimin.
En ufacık bir lekelenmeden dahi bebeğini düştü sanan bir insanın, ambulansla kan revan içinde hastaneye yetiştirilirken bu kadar rahat hissetmesi ne ile tarif edilir? bilmiyorum.
* * *
Hastaneye vardığımızda, hatta dönerken bile kanamam devam ediyordu. Ama çok şükür bebeğimin kalp atışlarını duyduk. Doktor ilk 3 ayım dolana kadar sadece tuvalete gitmek için kalkmamı söylüyor. Ama umrumda değil, tek bir şey biliyorum; "Bebeğimiz yaşıyor" ve bu tüm zorluklara dayanmaya değer.
* * *
Ve şimdi;
10. Haftamdayım.
İlk 3 ay henüz dolmadı ve düşük tehlikem hâlâ devam ediyor.
Sürekli yatıyorum, yemeklerimi bile yatağıma getiriyorlar.
Ama içimde o ambulansa bindiğimdeki tarifsiz rahatlık var.
Neden bilmiyorum ama, bu bebiş beni bırakmayacak, biliyorum. (Allah'ın izniyle)
İşte bu yüzden artık yazmaktan da korkmuyorum.
Sağlıklı kalın! :)

4 yorum:

  1. sen neler yaşadın öyle..bebeginde senin sabırsızlıkla onu bekledıgını bılıyo ve gelecek allahın ıznıyle,en guzelınden en zekısınden en saglıklısından bir bebek olarak hemdeee :) dualarımdasın canım benim... :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Canım arkadaşım beniiiim, gmail hesabı mı açtın sen? :)
      Zor günlerdi, Allah bir daha yaşatmasın inşallah.. Çok sağol canım canım arkadaşım beniiim, ne güzel dualar ediyorsun.. Sen de hep benim dualarımdasın, inan ki.. Öperim.

      Sil
  2. Agladim yazini okurken :( Allah saglikla bebegini kucagina almayi nasip etsin insallah. Benim kuzenim de sikintili bir hamilelik gecirmisti. Neredeyse tum hamileligi boyunca yatmisti. Simdi oglu liseye baslayacak ;)

    YanıtlaSil
  3. Ben de ağlayarak yazdım bu yazıyı, çok zor zamanlardı gerçekten, geride kaldı çok şükür. Güzel duaların için çok teşekkür ediyorum, amiiin inşallah. Annem de beni 9 ay boyunca yatarak doğurmuş. Bizim bebiş de sağlıkla gelir inşallah, bu sıkıntıların hepsi unutulur onu görünce :)

    YanıtlaSil